Aetozaury to wymarła grupa gadów naczelnych, która posiadała opancerzone ciało, podobna pod tym względem nieco do współczesnych krokodyli, aczkolwiek była to grupa poruszająca się wyłącznie na lądzie. Przedstawiciele tej grupy osiągali do sześciu metrów długości ciała, a rozpowszechnieni byli na niemal każdym kontynencie w okresie triasu.
W 1877 Oscar Fraas odkrył niezwykłe nagromadzenie 24 osobników Aetosaurus ferratus w kamieniołomie w Kaltental, koło Stuttgartu, na południu Niemiec. Co ciekawe, długość ciała zwierząt z nagromadzenia wynosiła od, zaledwie, 20 do 82 centymetrów. Od tego czasu naukowcy zastanawiali się, czy były to osobniki młode i przez to małe, czy jednak dorosłe, ale karłowate zwierzęta.
Elżbieta M. Teschner z Instytutu Biologii Uniwersytetu Opolskiego wraz z naukowcami z Niemiec oraz Argentyny zbadała kości ramienne najmniejszego i jednego z największych osobników z nagromadzenia. Paleohistologia, czyli nauka o wzroście na poziomie tkankowym, umożliwia określenie wieku osobniczego. Najlepszym modelem do obliczania wieku zwierząt są kości długie, ponieważ w trakcie życia odkładają pierścienie wzrostu, które można policzyć – podobnie jak słoje wzrostu w pniach drzew. Na tej podstawie udało się określić względny wiek osobniczy badanych okazów, który sugeruje, że nagromadzone zwierzęta nie przekroczyły jednego roku życia, czyli były to osobniki młodociane, rozwiązując tym samym zagadkę sprzed prawie 150 lat. Co ciekawe, nagromadzenie kostne przedstawia najprawdopodobniej zachowanie społeczne u aetozaurów, które zostało zaobserwowane po raz pierwszy w tej grupie i przypuszczalnie miało zwiększyć szanse na przetrwanie oraz odstraszyć potencjalnych drapieżników. Wyniki zostały opublikowane w czasopiśmie naukowym Journal of Vertebrate Paleontology.